Goh, ik ben vooral happy om terug te zijn, denk ik, na een dikke week in bed te hebben doorgebracht. Gebroken, zonder weerstand. Te hard gewerkt en te weinig naar m’n zwangere lijf geluisterd. "Dure de comprenure", zou mijn opa zeggen.
Vroeger dacht ik dat sinusitis een term was voor mensen die verkouden zijn en daarvoor een gewichtig en duur woord gebruiken. Als kleindochter van een huisarts heb ik namelijk geleerd dat ziek zijn iets is wat alleen andere mensen overkomt (en die anderen overdrijven graag.)
Wel, ik moet toegeven dat ik me vergist heb. Ik heb 5 dagen het gevoel gehad onderhanden genomen te zijn door Muhammad Ali himself.
Toen het wat beter begon te gaan en ik vol optimisme ‘s ochtends opstond met het gevoel van “yes, ik ben er bijna vanaf” werd ik steevast rond een uur of 11 opnieuw knock-out geslagen. Moedeloos werd ik ervan. Geef mij maar een keelontsteking, dat is tenminste bekend terrein.
Gelukkig worden de knock-out momenten stilaan vervangen door eenvoudig hoofdpijn venijn. Elke dag een beetje minder (hoor mij hier klagen). Het komt dus weer goed!
Ik ben me er wel weer van bewust dat ik een ongeduldige zieke ben. Ik heb vaak ook niet zo veel begrip voor mijn zieke, (volwassen) medemensen. Sorry, lieve mensen. Ik ga daar in de toekomst op letten. Ik zal medelijden hebben en al het gejammer en gekreun aux sérieux nemen. Ik heb namelijk echt geen zin om aan de lijve te moeten ondervinden hoe pijnlijk een oorontsteking, liesbreuk of hernia kan zijn. Spaar me, alstublieft!
Vanaf vandaag kijken we de toekomst weer vol vreugde tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten