Fran * vrijdag * Koos en Ans en Koos

"Koos nam Ans ook!"
Ja, sterker dan met deze openbaring kon ik niet starten vandaag. Het is immers palindroomdag: 11 02 2011. Ik had graag iets actuelers gezet, over Egypte of regeringsvormingen of de samenwerking van Nokia met Microsoft, maar het is nu eenmaal niet anders. Het is palindroomdag, de poging van woordige mensen om de symmetrie van de natuur terug te brengen in onze oppermachtige letterwereld.

Ik moet toegeven dat ik er wel wat mee heb, met symmetrie. Iemand zei me ooit dat symmetrie 'de esthetiek' was 'van de armen van geest', en dat vond ik behoorlijk confronterend. 'Ben ik dan arm van geest?', dacht ik even, maar achteraf beschouwd bedoelde hij het wellicht niet als een noodzakelijke of voldoende kenmerk voor die toestand. Nee, hoogstwaarschijnlijk had hij helemaal geen diagnostiserende doelstellingen in gedachten, maar was het er hem enkel om te doen symmetrie op een originele wijze te beschimpen.
Maar waarom eigenlijk?

Wat is er dan fout aan symmetrie? Waarom fulmineerde die man er zo tegen?
Akkoord, er gaat weinig spanning van uit. Het is misschien wel saai - het ergste wat je maar kunt zijn in deze tijden van beleving, transformatie en alsmaar beter. Het lijkt weinig verrassend of inspirerend...
Maar als je het zo bekijkt, vergeet je iets belangrijks, denk ik: namelijk de omgeving. Onze mensenwereld is niet symmetrisch. We hebben overal om ons heen spanning, onevenwicht en opjagende dynamiek. Stress vormt de soundtrack van ons leven. We zijn gefocust op ongelijkheid, op onaffe zaken en taken, op tekort en teveel, en blijven de hele dag heen en weer hollen om ons leven in balans te krijgen.
En dan is evenwicht net aangenaam toch?

Nee, uit zijn context is symmetrie best wel vervelend, maar binnen de beweging en de spanning is het een baken, een veilige haven. Het is thuiskomen.
Daarom applaudiseer je toch bij een jazz-optreden? Omdat de solist, na er matenlang een onmogelijk zootje van gemaakt te hebben, er toch weer in slaagt om het thema terug te vinden en even netjes te herhalen als in het begin. Het evenwicht is hersteld.
Zijn alle verhalen geen pogingen om na een initiële breuk het evenwicht terug te vinden bij de hoofdpersoon? En heel vaak kom je dan weer uit bij A. Denk maar aan de Japanse Steenhouwer van Multatuli. Of de rondo-vorm.
Symmetrie is geen spanning, nee, het is het taartje waar je het precies om doet. Destress, zoals het heet in de Fé.-cyclus. Alle eindjes worden aan elkaar geknoopt.

En Ans vindt het allemaal prima. Want zij houdt ook wel van Koos.