Er zijn zo van die dagen…
Bijvoorbeeld woensdag. De kinderen komen ’s middags van school en vinden het fijn als ik dan thuis kom eten. Tenminste, als ik niet te veel opmerkingen maakt over studeren en die dingen.
Dus, wij zitten vanmiddag samen aan tafel, Jan en ik en onze 3 kinderen van 15, 13 en 11,5. Gesprekken gaan over toetsen en examens muziekschool en agenda’s en aantekeningen en TAS-toetsen en basket en vertrouwen in kinderen en respect voor leerkrachten, en over het imago van politici -naar aanleiding van de commentaren van Katja vanochtend in HLN en op Q-music. Jan vraagt wat ik ervan zou vinden als NVA de grootste partij van het land zou worden. Lijkt me niet zo’n goed plan om ineens zo groot te zijn, te snel groeien zorgt voor te veel groeipijnen dan en dat brengt complicaties met zich mee, nietwaar Luca?. Een gezonde verdeling tussen meerdere democratische en niet-extreemrechtse partijen (waaronder ik ook de NVA reken) lijkt me gezonder. En Bart de Wever als Premier... Niet ondenkbaar maar toch. Ik opper dat Marianne Thyssen misschien wel een goede premier zou zijn, een ervaren vrouw, verstandig en met coachende vermogens. Zegt de oudste: “Mama, dat kan toch niet, een premier moet toch een man zijn?” Mijn mond valt open van verbazing, mijn hart klopt met een hartslag idem aan die bij de finish van de Abdijentocht, ik adem 3x heel rustig en zeg: “Wablieft?!!” Ik adem nog 3 keer heel rustig en vervolg: “Heb je dan nog nooit gehoord van GELIJKE KANSEN VOOR MANNEN EN VROUWEN?” Hij haalt zijn schouders op. Onze familiale organisatie is een toonbeeld van gelijke kansen voor mannen en vrouwen en toch…. onze eigen kinderen merken het niet. Of willen het niet zien.
Zijn uitleg: “Een vrouw kan toch geen premier zijn, misschien wel première, of Eerste Ministresse…”
Laat van Dale aub heel snel de woorden Eerste Ministresse en Première opnemen in het Grote Woordenboek der Nederlandse Taal!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten