Dinsdag*Ward

Mozart maakt kinderen niet slimmer, schrijft De Standaard. Eén of andere onderzoeker had diep in de jaren negentig nochtans besloten dat het luisteren naar Mozart, de Einstein in uw jonge knaap naar boven bracht. Niet dus. Eagles of Death Metal, Explosions in the Sky en zelfs Frank Galan blijken hetzelfde effect te veroorzaken. Het effect staat gekend als "emotie" en dat blijkt dan weer gunstig te zijn uw denkorgaan. (De eerste twee van bovengenoemde bands in mijn geval toch.) Hoe dat dan precies in zijn werk gaat, weet ik niet. Maar ik denk dat het feit dat wij hier in de studio een radio hebben, en de accounts niet, boekdelen spreekt. Enfin, er wordt actie ondernomen. Marieken heeft zichzelf vanmiddag een iPod met gettoblaster gekocht. Waar dat toe zal leiden weet geen hond.

Nu wil ik niet neerslachtig doen over klassieke muziek. Ik hou ervan, echt! Net als van onze accounts. En gezien mijn roommate doctoreert aan de KUL in dit goedje, wordt ik er meer dan andere mensen aan blootgesteld. In die zin is het jammer dat De Standaard zo'n artikel publiceert. Er mogen wat mythes de ronde doen die mensen stimuleren een streepje klassiek te draaien. Het is volgens mij bij die jongelui, mijn generatie incluis, zo'n onbekend-is-onbemind boutade met het nodige gebrek aan hipness. Met gebrek aan kennis is echter geen schande. Zo stond in The Guardian te lezen dat Kennedy bijvoorbeeld iemand nodig had die hem bij de concerten in het Witte Huis aanwijzing gaf wanneer hij mocht klappen. Barack Obama valt naar eigen zeggen terug op het getrainde oor van Michel om niet voor aap te staan.

Over apen gesproken. In dezelfde krant las ik een manifest voor meer privacy voor dieren tegenover documentairemakers. Wat betreft dit voyeurisme is alvast één slag thuis gehaald. De speculanten die maar wat graag het kalf Europa hadden zien verdrinken, zijn met hangende pootjes terug naar huis.

En de pootjes, welja de pootjes. Mijn pootjes gaan even terug aan het werk. Gezien mijn collega's hier weer het beste van zichzelf aan het geven zijn, kan ik niet achterblijven. Tot morgen.