Het was aarzelend opstaan deze morgen met de wetenschap dat mijn espressoapparaat, net als Lena Horne, de geest gegeven heeft. Haar zachte geur en donkere porties ochtendlijke liefde kan ik nu wel vergeten. Het espressoapparaat, niet Lena. Wat een vrouw trouwens, die Lena Horne. In een licht melancholische bui grijp ik mijn spullen bij elkaar en fiets naar Fé.
Een dikke 20 minuten later zit ik tussen een flinke hoop andere straffe dames. Ik tap mezelf een extra grote mok koffie en spot een niet te missen stapel overschotjes van de fairtrade@work van vrijdag. Chocolade mag dan wel een standaard attribuut zijn hier op kantoor, op deze schaal maak je het zelden mee. Enfin, gewekt door caffeïne en cacao begint in de wereld rondom me de mist uit te klaren. Dit kantoor is een mierennest vol bedrijvigheid.
De laatste tijd krijg ik vaak de vervelende vraag of 'het wel mee valt' als enige mannelijk mier in die hoop? En of. De dynamiek ligt misschien iets anders op deze roze werkvloer, maar vervelend is dat alles behalve. Mocht iemand van jullie ooit Mad Men gezien hebben; denk aan Sterling Cooper, maar dan exact andersom. Vrouwen zwaaien hier de scepter en gesloten deuren bestaan gewoonweg niet. Vervang de wiskey en sigaretten door chocolade en water. Denk het seksisme even weg, en ruil het lamlendige zetel hangen en zure moppen tappen voor gedreven professionalisme en fijnzinnig sarcasme.
De doodsreutel van mijn espressomachine is ondertussen verwerkt. Lena zal wellicht volgen. Ik merkte ook net dat de beurzen zich stilaan herstellen, en dat die verdomde vulkaan een keertje niet te stevig richting België heeft gehoest. Kortom, deze week zit goed. Ik hou jullie op de hoogte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten