Dinsdag*Sarah

Bobbejaan Schoepen is niet meer. Een Vlaams monument is verdwenen. Zoals hij maken ze er geen twee. Want, geef toe: een cowboy die jodelend over duiven zingt, zo was er maar één. Bij gebrek aan Lichtaartse saloons bouwde Bobbejaan er zelf maar eentje, met een stevig uit de kluiten gewassen speeltuin voor de kids. Wie van ons heeft er niet boomstammekes gezeten in Bobbejaanland om zich nadien misselijk te eten aan Bobbejaanburgers? (Liefst in die volgorde). De man heeft een toch niet onaanzienlijke rol in mijn leven gespeeld. Als kind trok ik elk jaar naar Bobbejaanland met mijn ouders, in de middelbare school steevast met mijn vriendinnen. En wie weet, volgend jaar met mijn eigen kids. Nu zit hij daar in de hemel, misschien wel te keuvelen met mijn bomma zaliger. Als dat maar goed komt. Want die Bobbejaan, die vond de bomma maar niks. Want zij had nog tot ze zes was in Amerika gewoond en daar leefden tenminste echte cowboys (lees kojbojs). Vogeltjes vond ze daarentegen wel fantastisch. Ze voerde de duiven in haar tuintje altijd broodkorstjes en drie soorten graantjes. In de winter kregen ze spekvet. Volgens mijn pa waren de duiven in Edegem zo dik dat ze door de pannen van het dak trapten. Dus, Bobbejaan, gewoon even je hoed afnemen en dat prachtige liedje over je Duivenkot zingen en jullie worden gegarandeerd dikke vrienden.