donderdag 27 mei * Dettie

‘Das Rheingold’ van Richard Wagner, deel 1 van de opera ‘Der Ring des Nibelungen’. ‘Das Rheingold’ is een verhaal over verleiding en bedrog en machtswellust in een maatschappij in diepe crisis midden 19de eeuw, een oud verhaal maar tegelijk heel actueel. Gisterenavond live on screen in de Bourla Schouwburg vanuit het Teatro alla Scala in Milaan. Regie en scenografie door Guy Cassiers van Toneelhuis. 1000x felicitaties voor Guy, en voor Tim van Steenbergen, die de prachtige kostuums heeft ontworpen. En voor alle anderen.

Een magnifiek samenspel van muziek en zang en dans en videoprojecties en kostuums en decor en licht en …. Ik heb 150 min. genoten, ademloos op het randje van mijn stoel! Daarna een daverend applaus voor Guy Cassiers, die er ook was.

Woensdag 26 mei * Dettie

Er zijn zo van die dagen…

Bijvoorbeeld woensdag. De kinderen komen ’s middags van school en vinden het fijn als ik dan thuis kom eten. Tenminste, als ik niet te veel opmerkingen maakt over studeren en die dingen.
Dus, wij zitten vanmiddag samen aan tafel, Jan en ik en onze 3 kinderen van 15, 13 en 11,5. Gesprekken gaan over toetsen en examens muziekschool en agenda’s en aantekeningen en TAS-toetsen en basket en vertrouwen in kinderen en respect voor leerkrachten, en over het imago van politici -naar aanleiding van de commentaren van Katja vanochtend in HLN en op Q-music. Jan vraagt wat ik ervan zou vinden als NVA de grootste partij van het land zou worden. Lijkt me niet zo’n goed plan om ineens zo groot te zijn, te snel groeien zorgt voor te veel groeipijnen dan en dat brengt complicaties met zich mee, nietwaar Luca?. Een gezonde verdeling tussen meerdere democratische en niet-extreemrechtse partijen (waaronder ik ook de NVA reken) lijkt me gezonder. En Bart de Wever als Premier... Niet ondenkbaar maar toch. Ik opper dat Marianne Thyssen misschien wel een goede premier zou zijn, een ervaren vrouw, verstandig en met coachende vermogens. Zegt de oudste: “Mama, dat kan toch niet, een premier moet toch een man zijn?” Mijn mond valt open van verbazing, mijn hart klopt met een hartslag idem aan die bij de finish van de Abdijentocht, ik adem 3x heel rustig en zeg: “Wablieft?!!” Ik adem nog 3 keer heel rustig en vervolg: “Heb je dan nog nooit gehoord van GELIJKE KANSEN VOOR MANNEN EN VROUWEN?” Hij haalt zijn schouders op. Onze familiale organisatie is een toonbeeld van gelijke kansen voor mannen en vrouwen en toch…. onze eigen kinderen merken het niet. Of willen het niet zien.
Zijn uitleg: “Een vrouw kan toch geen premier zijn, misschien wel première, of Eerste Ministresse…”

Laat van Dale aub heel snel de woorden Eerste Ministresse en Première opnemen in het Grote Woordenboek der Nederlandse Taal!

vrijdag

Vandaag is het complimentendag. Heb ik al een complimentje gekregen vandaag? Euh, neen. Maar een welgemeend ‘geniet maar eens volop van je lange zonovergoten weekend!” wel. En dat telt voor twee, vind ik. Voor mij staat een heerlijk lang, vijf dagen durend weekend… een steelse stopzetting van het hectische bestaan. En de ervaring leert dat zo’n vijf dagen zo zalig kunnen zijn dat ik er weer twee maanden tegenaan kan. In het verschiet: twee dagen Luxemburg met mijn betere ik. Zaterdag zal mijn jeugdvriendin er trouwen met haar geliefde in een idyllisch château in een onooglijk dorpje in onze franstalige gemeenschap. Ik heb het voorrecht om getuige te zijn en de moeder van de bruid heeft kordaat de volgens haar beste traiteur van Brussel ingeschakeld. Dat belooft. Mijn twee oogappels zullen in de goede handen van de toegewijde grootouders verblijven en wij blijven heerlijk logeren in een charmante chambres d’ hôtes. Zondag gaan we onze kindjes oppikken bij diezelfde toegewijde, maar een stuk minder energieke grootuders om er nadien het glas te heffen op de verjaardag van bompa. Kan slechter, niet? Zondagavond zullen we waarschijnlijk zoet zijn met het uitpakken van de bagage, onze oudste een verantwoorde klavertje-vier maaltijd voorschotelen en zelf een uur later een pak friet degusteren op een plateauke voor House MD (de bester serie sinds the Sopranos en Six feet under). Maandag gaan we brunchen bij vrienden en nadien samen wandelen in het park. Dinsdag moet Joris, mijn man, gaan werken en kan ik helemaal doen waar ik zin in heb. Het zal een onvervalst mama-zoon dagje worden. Eén heb ik er zo al gehad sinds mijn dochtertje Clara tien maanden geleden geboren is. Grote broer had zoveel plezier in die welverdiende onverdeelde aandacht-dag, dat ik er nu een vervolg aanbrei. We zullen samen gaan zwemmen, een croque monsieur gaan eten in Antwerpen en nadien naar de Zoo trekken. We kijken er nu al naar uit. ’s Woensdags ben ik tegenwoordig dankzij mijn ouderschapsverlof altijd thuis. Een ware luxe vind ik het om dan alles even in een lagere versnelling te doen en te genieten van mijn twee kinderen. Deze woensdag zullen we mijn lieve schoonmama – mama Bie - gaan bezoeken die herstelt van een zware operatie. Duimen maar dat ze snel weer beter is!

Dinsdag*Sarah

Bobbejaan Schoepen is niet meer. Een Vlaams monument is verdwenen. Zoals hij maken ze er geen twee. Want, geef toe: een cowboy die jodelend over duiven zingt, zo was er maar één. Bij gebrek aan Lichtaartse saloons bouwde Bobbejaan er zelf maar eentje, met een stevig uit de kluiten gewassen speeltuin voor de kids. Wie van ons heeft er niet boomstammekes gezeten in Bobbejaanland om zich nadien misselijk te eten aan Bobbejaanburgers? (Liefst in die volgorde). De man heeft een toch niet onaanzienlijke rol in mijn leven gespeeld. Als kind trok ik elk jaar naar Bobbejaanland met mijn ouders, in de middelbare school steevast met mijn vriendinnen. En wie weet, volgend jaar met mijn eigen kids. Nu zit hij daar in de hemel, misschien wel te keuvelen met mijn bomma zaliger. Als dat maar goed komt. Want die Bobbejaan, die vond de bomma maar niks. Want zij had nog tot ze zes was in Amerika gewoond en daar leefden tenminste echte cowboys (lees kojbojs). Vogeltjes vond ze daarentegen wel fantastisch. Ze voerde de duiven in haar tuintje altijd broodkorstjes en drie soorten graantjes. In de winter kregen ze spekvet. Volgens mijn pa waren de duiven in Edegem zo dik dat ze door de pannen van het dak trapten. Dus, Bobbejaan, gewoon even je hoed afnemen en dat prachtige liedje over je Duivenkot zingen en jullie worden gegarandeerd dikke vrienden.

maandag*Sarah

Altijd fijn, zo’n lang weekend. Een communiefeest hier, een dineetje daar, een cafeeke hier, een wandelinkske daar en een schilderwerkske ginder. “Schilderen?”, hoor ik u denken. “Is dat weer zo’n Fé. die van alle creatieve markten thuis is?” Welnee, beste lezer. Jammer genoeg behoor ik niet tot die Fé.etjes die joggend een zelfgebakken pièce montée naar de haakcursus brengen, om daar keuvelend in het Portugees de nieuwste vernissage te bespreken. Ik doe dat namelijk al zwemmend onder water, twee uur aan een stuk en in het Russisch. Dat geheel terzijde, heb ik gisteren mijn bescheiden bijdrage geleverd aan de verbouwingen van Marieken, onze eigenste Bob De Bouwer. Onverschrokken en onvervaard gaat zij heel haar huis en liefst alles tegelijk te lijf met al wat ze tegenkomt. En daar worden ook haar vrienden, familieleden en collega’s toe gerekend. Een week lang lokt Marieken elke dag enthousiaste helpers met heerlijke dranken en spijzen (met dank aan de mama) en een heus tegeltjes afkaptoernooi. De helpers die het grootste aantal tegeltjes weet af te kappen, wint een mosseldiner (ook met dank aan de mama?). Helaas, driewerf helaas… ik werd aan het werk gezet bij de schuur- plamuur- en schildersploeg, zodat ik niet in aanmerking kwam voor de felbegeerde hoofdprijs. Maar gezellig was het wel! En misschien is er toch nog hoop voor mij, want ik hoorde dat er alternatieve mogelijkheden zijn om punten te sprokkelen. Zoveel mogelijk worsten eten die van de barbecue zijn gegleden, bijvoorbeeld. Want ook dat is verbouwen.

Woensdag*Ward

Onze goede vriend, de printer, zit in zijn (of haar) pubertijd. Laat me even in de waan dat de zielsverwant naast mijn bureau ook testosteron in de inkt heeft, zo ben ik niet alleen. Soms wordt hij boos en krijgt hij een rode frons. Dan piept en kreunt deze jongen om de nochtans zeer leuke tekeningen die hij mag maken. Maar daar komt vandaag verandering in. Printman is hier, en hopelijk loopt het hem niet af zoals de test met de nieuwe Volvo S60. Ik leef mee met die stakkers. Het kan iedereen overkomen, niet?



Dan toch maar met de fiets. Fietsen is trouwens gezond, milieuvriendelijk, blablabla... u kent de opsomming wel. Met de hoeveelheid snoep die hier dagelijks passeert, is het steevaste fietsgewijze woonwerkverkeer van mijn collega's volgens mij de enige reden dat ik nog geen mollige feetjes heb gespot. Daarnaast heb ik ontdekt dat mijn dagelijkse tocht naar en van het werk 4 keer langer duurt met de wagen dan met de fiets. Dat is zelfs zonder de tijd te rekenen om een parkeerplaats te zoeken... Mijn oprechte excuses voor deze nutteloze, of zelfs belerende aanval met triviale weetjes over fietsen. Ik was mijn punt kwijt. Juist, printman.

God ja, zoveel valt er nu ook niet over printman te vertellen. Hij was in ieder geval niet met de fiets en de printer is niet op een vrachtwagen ingebeukt. Bovendien ontbrak het printman aan spandex, externe onderbroek en heldhaftig logo. Al bij al een rustige voormiddag dus.

Dinsdag*Ward

Mozart maakt kinderen niet slimmer, schrijft De Standaard. Eén of andere onderzoeker had diep in de jaren negentig nochtans besloten dat het luisteren naar Mozart, de Einstein in uw jonge knaap naar boven bracht. Niet dus. Eagles of Death Metal, Explosions in the Sky en zelfs Frank Galan blijken hetzelfde effect te veroorzaken. Het effect staat gekend als "emotie" en dat blijkt dan weer gunstig te zijn uw denkorgaan. (De eerste twee van bovengenoemde bands in mijn geval toch.) Hoe dat dan precies in zijn werk gaat, weet ik niet. Maar ik denk dat het feit dat wij hier in de studio een radio hebben, en de accounts niet, boekdelen spreekt. Enfin, er wordt actie ondernomen. Marieken heeft zichzelf vanmiddag een iPod met gettoblaster gekocht. Waar dat toe zal leiden weet geen hond.

Nu wil ik niet neerslachtig doen over klassieke muziek. Ik hou ervan, echt! Net als van onze accounts. En gezien mijn roommate doctoreert aan de KUL in dit goedje, wordt ik er meer dan andere mensen aan blootgesteld. In die zin is het jammer dat De Standaard zo'n artikel publiceert. Er mogen wat mythes de ronde doen die mensen stimuleren een streepje klassiek te draaien. Het is volgens mij bij die jongelui, mijn generatie incluis, zo'n onbekend-is-onbemind boutade met het nodige gebrek aan hipness. Met gebrek aan kennis is echter geen schande. Zo stond in The Guardian te lezen dat Kennedy bijvoorbeeld iemand nodig had die hem bij de concerten in het Witte Huis aanwijzing gaf wanneer hij mocht klappen. Barack Obama valt naar eigen zeggen terug op het getrainde oor van Michel om niet voor aap te staan.

Over apen gesproken. In dezelfde krant las ik een manifest voor meer privacy voor dieren tegenover documentairemakers. Wat betreft dit voyeurisme is alvast één slag thuis gehaald. De speculanten die maar wat graag het kalf Europa hadden zien verdrinken, zijn met hangende pootjes terug naar huis.

En de pootjes, welja de pootjes. Mijn pootjes gaan even terug aan het werk. Gezien mijn collega's hier weer het beste van zichzelf aan het geven zijn, kan ik niet achterblijven. Tot morgen.

Maandag*Ward

Het was aarzelend opstaan deze morgen met de wetenschap dat mijn espressoapparaat, net als Lena Horne, de geest gegeven heeft. Haar zachte geur en donkere porties ochtendlijke liefde kan ik nu wel vergeten. Het espressoapparaat, niet Lena. Wat een vrouw trouwens, die Lena Horne. In een licht melancholische bui grijp ik mijn spullen bij elkaar en fiets naar Fé.

Een dikke 20 minuten later zit ik tussen een flinke hoop andere straffe dames. Ik tap mezelf een extra grote mok koffie en spot een niet te missen stapel overschotjes van de fairtrade@work van vrijdag. Chocolade mag dan wel een standaard attribuut zijn hier op kantoor, op deze schaal maak je het zelden mee. Enfin, gewekt door caffeïne en cacao begint in de wereld rondom me de mist uit te klaren. Dit kantoor is een mierennest vol bedrijvigheid. 

De laatste tijd krijg ik vaak de vervelende vraag of 'het wel mee valt' als enige mannelijk mier in die hoop? En of. De dynamiek ligt misschien iets anders op deze roze werkvloer, maar vervelend is dat alles behalve. Mocht iemand van jullie ooit Mad Men gezien hebben; denk aan Sterling Cooper, maar dan exact andersom. Vrouwen zwaaien hier de scepter en gesloten deuren bestaan gewoonweg niet. Vervang de wiskey en sigaretten door chocolade en water. Denk het seksisme even weg, en ruil het lamlendige zetel hangen en zure moppen tappen voor gedreven professionalisme en fijnzinnig sarcasme.

De doodsreutel van mijn espressomachine is ondertussen verwerkt. Lena zal wellicht volgen. Ik merkte ook net dat de beurzen zich stilaan herstellen, en dat die verdomde vulkaan een keertje niet te stevig richting België heeft gehoest. Kortom, deze week zit goed. Ik hou jullie op de hoogte.

Vrijdag*Isabelle

Het was gezellig, ons Zen&Zoet-festijn!

En vooral… ook heel heel heel lekker ;-)

Donderdag*Isabelle

Berichtje voor een speciaal iemand.

Er zijn zo van die mensen die je raken.

Die je blij maken.

Die zomaar opeens zonder dat je het kan tegenhouden een glimlach op je gezicht kunnen toveren.

Die je kunnen doen stilstaan bij de kleine dingen.

Die je kijk op de wereld kunnen veranderen.

Die dus ontzettend zeldzaam en kostbaar zijn.

Gewoon door te zijn wie ze zijn.

Zo iemand is de vandaag jarige Fatinha.

Alleen is Fatinha nòg zoveel meer voor mij.

Exact een jaar geleden, 6 mei 2009 dus, was Fatinha ook jarig en was ze door een sluw plan van haar wederhelft het slachtoffer geworden van een verrassingsfeestje in het Lastig Portret.

Wat op dat feestje begon als een gezellige babbel op het terras met één van haar vrienden is ondertussen geëvolueerd naar een samenwonenproject met geweldige toekomstplannen.

Vanavond gaan we op al dat moois samen drinken en vooral klinken op nog ontelbaar veel mooie jaren! 

(En op de terugkeer van de DjuwieMeister!)

Woensdag*Isabelle

Echte Liefde is Allesoverheersend, Onweerstaanbaar, Voortdurend.

En voor vele Fé.etjes is Chocolade een Echte Grote Liefde.

Ik geef het toe.

Ook wel een beetje voor mij ;-)

Het ruikt ook gewoon zoooooooo lekker.

Zoals gisterenavond.

Tijdens onze chocolade-koekjes-bakken-avond.

Een lekkernij speciaal gemaakt voor het spektakel dat hier vrijdag op onze binnentuin zal doorgaan (meer daarover op het einde van de week!)

Met de hulp van een andere notoire Chocoladefan.

Nigella Lawson.

Samen zijn we erin geslaagd om geweldig lekkere koekjes te maken.

Nu alleen zorgen dat er vrijdag nog enkele exemplaren over zijn om mee te nemen ;-)

Dinsdag*Isabelle

De ochtenden in de Diksmuidelaan.

Is dat de wekker al????

Jakkes!

Toch nog eventjes omdraaien…

Opnieuw gewekt worden.

Deze keer met een lekkere zoen en een Lofjoe in de oren.

Mmmmm… veeeeeeeel beter!

Opstaan.

Raam openzetten voor een flinke zucht frisse wind.

Daarna verander ik in een (bescheiden weliswaar, het is nog altijd ochtend ;-) wervelwind die door de badkamer, kleerkast en uiteindelijk door de keuken passeert.

Om in die keuken het allerallerbeste ontbijt te maken: vers gesneden fruit.

Sinds Colombia kan ik niet meer zonder.

Maar deze ochtend was het een beetje anders.

Deze ochtend was spesjaal ;-)

Antwerpen heeft namelijk voor mijn ontbijt gezorgd.

Het enige wat ik daarvoor hoef te doen is met de fiets naar het werk gaan.

(En geweldige bazen hebben natuurlijk die voor dit fietsontbijt willen betalen!)

Gelukkig hebben die van ‘t stad ook graag vers fruit als ontbijt.

Mijn standaardversie van banaan-appel-kiwi-bloedappelsien werd gepimpt met ananas, peer, vijg, meloen, druifjes, stervrucht,…

SuperLekker! 

Mmmmmmm!

Maandag*Isabelle

630 km had hij er zaterdag al op zitten. 630 km dichter bij zijn einddoel. Lourdes. 

Een bestemming die voor hem zoveel meer is dan de grootste katholieke bedevaartplaats in Frankrijk. 

De stad waar zijn vader zo graag en zo vaak naartoe ging. Want zo was de vrome man lekker dicht bij Maria. Maar zij moet het jammer genoeg al een tijdje zonder zijn bezoek doen. Een aantal jaar geleden is hij overleden, na een lange en moeizame strijd tegen kanker. Tijdens de laatste jaren werd Lourdes noodgedwongen vervangen door de dikste en grootste kaarsen uit Scherpenheuvel. Zelf heeft onze nieuwe bedevaarder zijn eigen strijd met kanker overwonnen. Een stukje van zijn lichaam is hij kwijt. 

Maar tegelijkertijd heeft hij zoveel meer zin in het leven bijgekregen. En nu wil hij dat leven én zijn vader een beetje eren door naar Lourdes te gaan. Niet zomaar. Nee. Met de fiets. Om ginder als een gezonde man een welgemeende dank u te zeggen tegen dezelfde Maria waar mijn grootvader zoveel kracht uit putte. 

En eens te zwaaien naar zijn vader misschien ;-)

Mooi vind ik dat. Heel mooi. Daarom lieve papa, geniet van je persoonlijke overwinningstocht!