Je mag niet zwemmen in de Noordzee. Er zijn geen redders. Om te je redden. Als je niet kan zwemmen. Of een foutje maakt in ’t zwemmen. Je mag wel pootje baden. Dat is niet gevaarlijk. Als je een foutje maakt in het pootje baden, moet je jezelf redden.
Je drentelt met de zon op je haar door het water, trapt op ’n schelpje, struikelt over een kleuter, ontwijkt een kwal en een al te bruine dame die beter niet topless was gegaan en je valt - benen in de lucht, sandaaltjes in het rond geslingerd - op je kont, in de branding. Dan wil ik een knappe redder die m’n zelfvertrouwen herstelt, m’n ego weer lijmt en ervoor zorgt dat niemand m’n natte zand kont ziet.
Cliché? Rollenpatroon bevestigend? Natuurlijk. Maar in die hele antistereotype, emancipatie, gelijk rechten, opkomen-voor-jezelf, de-vrouw-is-ook-sterk beweging…wil ik ook gewoon nog wel ‘ns gered worden. Vallen doen we toch allemaal.
En dat we onze eigen boontjes kunnen doppen, op eigen stiletto’s kunnen staan, zelfstandig en vrijgevochten zijn, dat hebben we bewezen - we krijgen er nog niet altijd de juiste erkenning voor, maar dat is een heel andere discussie.
Laat er echter geen twijfel over bestaan: wij willen nog steeds gered worden. Zij het dan niet door een handschoen in ’t gezicht van een andere man te kletsen (dan kletsen wij die handschoen weder in uw gezicht en gaan met die andere man verder). Maar dus wel door bijvoorbeeld onze zandkont te verbergen voor de wereld.
Ik ga dit weekend naar de zee. Redder hou je klaar, want vallen zal ik ongetwijfeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten