Laat me schaamteloos van wal steken met een cliché: Wat vliegt de tijd!
Na een jaar loopbaanonderbreking, zit ik alweer bijna een maand op post bij Fé. En hoe voelt het om terug te zijn? Alsof ik nooit ben weggeweest en toch raar. Er is niet gek veel veranderd en toch is alles anders.
Ik pik de draad terug op. Ik spring op de kar. Ik vlieg erin.
Het is wennen. Aan het ritme. De snelheid. De hoeveelheid. De verscheidenheid.
Het is lachen. Met de “vriendinnen & vriend” van’t werk. Mijn oude&nieuwe klanten. Herkenbare situaties. Vergeten gewoontes.
Het is werken. Aan de planning, budgetten, briefings, … Aan mijn bijzonder grondige aanpak. (lacht).
Een evenwicht vinden. Daar draait het uiteindelijk allemaal om. Altijd en overal.
Maar je hoort me niet klagen. Ik ben die grote gelukszak die er een jaar tussenuit kon knijpen om haar grote droom te verwezenlijken. Reizen! En nu terug op haar vertrouwde stoel mag gaan zitten. Ik prijs mezelf rijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten