Charlotte * dinsdag

Elke dag opnieuw fiets ik langs de spoorlijn richting Fé. Langs een luxueus fietspad. Nieuw, breed en egaal. Terwijl ik het me vroeger niet snel genoeg kon gaan, probeer ik nu steevast te genieten van dit ritje. Ik doe mijn best om niet te vergeten wat ik aan het doen ben. Ik fluit mijn hoofd terug naar het moment.

Ik kijk om me heen… Naar de kleine joodse kindjes op hun minifietsjes. De trossen mensen die de tegengestelde richting uitgaan, ook op weg naar hun “daginvulling”. De gebouwen die stevig en roerloos op hun grondvesten staan. De appartementen die taferelen prijsgeven van het leven dat ze binnenin afspeelt.

Maar de meest in het oor springende verandering is wel het feit dat ik sinds kort uit volle borst meezing met mijn muziek. Een wonder voor iemand die uitsluitend kattengejank voortbrengt. Ik ga niet overdrijven en beweren dat ik opeens uitstekend kan zingen. Toch heb ik het gevoel dat ik het er niet zo slecht vanaf breng. En veel belangrijker, ik vind het helemaal geweldig!

Alleen vraag ik me af hoe lang het gaat duren voordat mijn fietspadgenoten beslissen om voor een andere ochtendroute te opteren omdat ze die luid kwelende wegpiraat toch een beetje eng vinden.

Charlotte * maandag

Laat me schaamteloos van wal steken met een cliché: Wat vliegt de tijd!

Na een jaar loopbaanonderbreking, zit ik alweer bijna een maand op post bij Fé. En hoe voelt het om terug te zijn? Alsof ik nooit ben weggeweest en toch raar. Er is niet gek veel veranderd en toch is alles anders.

Ik pik de draad terug op. Ik spring op de kar. Ik vlieg erin.

Het is wennen. Aan het ritme. De snelheid. De hoeveelheid. De verscheidenheid.

Het is lachen. Met de “vriendinnen & vriend” van’t werk. Mijn oude&nieuwe klanten. Herkenbare situaties. Vergeten gewoontes.

Het is werken. Aan de planning, budgetten, briefings, … Aan mijn bijzonder grondige aanpak. (lacht).

Een evenwicht vinden. Daar draait het uiteindelijk allemaal om. Altijd en overal.

Maar je hoort me niet klagen. Ik ben die grote gelukszak die er een jaar tussenuit kon knijpen om haar grote droom te verwezenlijken. Reizen! En nu terug op haar vertrouwde stoel mag gaan zitten. Ik prijs mezelf rijk.

Isabelle * Donderdag

Onverwachts ga ik een heel lang weekend tegemoet.

4 dagen.

Fantastisch!

4 dagen =

beetje tijd voor mijn Liefste +

beetje tijd voor te verbouwen +

beetje tijd voor familie- en vriendenbezoekjes +

en een beetje tijd voor mezelf.

Mmmmme-time! Geweldig…

Isabelle * Woensdag

Eindelijk is het zover: ons huis is eindelijk écht ons huis geworden. Joris en ik hadden van bij de eerste aanblik gezien wat voor een pareltje het huis kan worden. En ziehier bewijsstuk nummer 1: onder de lelijke neptegellinoleumvloer zat deze prachtige vloer verstopt. Spannend toch!

Isabelle * Dinsdag

“Jij bent wel zeer modebewust.”

“Jij zal wel in het middenkader zitten zeker…”

En dan lach ik…

Inwendig.

Heel hard.

Dat is blijkbaar de indruk die ik geef als ik ’s morgens in het station een koffie om mee te nemen bestel. De man achter de toog heeft mij het label ‘modebewuste carrièrevrouw (met koffiedrang)’ toegeëigend.

Wat hij niet kan zien en wat helemaal nieuw is sinds gisterenavond is dat deze vrouw niet langer alleen feitelijk maar ook wettelijk samenwoont. En dat doe je niet zomaar met de eerste de beste ;-) Daarom hebben we dat gisteren gevierd met een flesje bubbels.  

En wat ik vanmorgen in de brievenbus vond, is ook een reden om een flesje te kraken: ik trek een mooi bedrag terug van de belastingen!

Isabelle * Maandag

Kraantje open…

Water…

Kraantje toe…

Nog water…

Veel water…

Water dat door het plafond, langs de keukenkasten, de dampkap, het aanrecht en het vuur de keukenvloer bereikte.

In plaats van een lekkere tas koffie in de ene hand en de krant in de andere, waren we zaterdagochtend met dweil en emmers in de weer.

Gelukkig hebben wij een gewèldige huisbaas die ons meteen heeft geholpen. Zodat we nu weer bij het alombekende gegeven van ‘kraantje toe, geen water’ zitten.

Oef!